Het mooiste wat je kunt worden is jezelf.
Psycholoog moest ik worden, vonden mijn klasgenoten op de middelbare school. Ik vond dat niet, want er bestond een Kees. Kees was psycholoog en de relatietherapeut van mijn ouders en hij had het gedurfd tijdens een familiesessie te zeggen dat ze er ook voor konden kiezen bij elkaar te blijven. En dan wel definitief. Ik haatte Kees en daarmee ook elke psycholoog in de hele wijde wereld.
Gelukkig besloten mijn ouders te scheiden.
Observator in de dop
Ik ben opgegroeid met mijn duim in mijn mond en een boek op schoot. Een meisje met sterke wil en grote levenskracht, maar ook verlegen en gevoelig. Volgens mijn moeder, ze zegt het graag en vaak - zag ik als baby al alles. Ik ben een observator.
"Luisteren doe je met je ogen."
Opgroeien was niet makkelijk. Ons gezin droeg veel pijn en onvermogen en ik kreeg er een plek die de mijne nooit had moeten zijn. Dat maakte dat ik lang niet wist wie ik zelf was.
Het werd geen psychologie maar wel communicatie. Ik startte met werken bij het leukste online branding bureau van Nederland. We werkten voor prachtig mooie merken, vonden het digitale wiel uit en wonnen er prijzen mee. Na vier jaar trok de vrijheid en ging ik freelancen.
Het leven trapte op de rem
Ondertussen was daar het verdere leven en de eeuwige grillige zoektocht naar mezelf. En toen, na precies 40 jaar, trapte dat leven heel hard op de rem. Ik had lymfeklierkanker.
De chemobehandelingen duurden niet lang, maar ik werd wel heel erg ziek. Liggend op bed, voelend dat de chemo mijn lichaam afbrak, werd ik geconfronteerd met mijn eigen kwetsbaarheid. Kanker krijgen doet veel meer met je dan enkel fysiek ziek worden. Het maakte me op een heel diep niveau duidelijk: mijn leven is eindig. Ik besefte dat mijn leven echt anders moest, wilde ik uiteindelijk – en hopelijk nog lang niet – in vrede kunnen sterven.
Ik moest iets heel dieps aan gaan kijken.
Om dat te kunnen doen bleek een scheiding nodig. En net toen ik dacht, ‘nu komt echt de rust voor de weg omhoog’, kletterde ik rigoureus een nieuw dieptepunt in.
Er volgden jaren gevuld met diepe angst, intense zielenpijn en een vloedgolf aan demonen. De pijn uit mijn jeugd was niet meer weg te drukken en drong zich steeds weer op. De negatieve stemmen in mijn hoofd kreeg ik niet stil.
"Know that the wolves that haunt you, in time they will be the dogs that bring your slippers"
Kate Tempest
De weg omhoog
Die bodem, waar niks meer was, bleek de plek voor de werkelijke weg omhoog. Met de hulp van een aantal fantastische therapeuten en lieve mensen om mij heen, vond ik in kleine en grote stappen, heen en terug, met grijpen en loslaten, vastklampen en overgave de weg terug naar mezelf.
Hoe graag we ook zouden willen dat het leven maakbaar is, is dat in de essentie gewoon niet het geval. We kiezen er niet voor waar onze wieg staat, we kiezen er ook lang niet altijd voor wat ons overkomt. Als ik iets heb overgehouden aan die zware jaren is het een enorme compassie voor de mens en haar - kleine en grote - geworstel.
Ik zet al mijn levens- en werkervaring graag in om mensen op hún weg naar zichzelf te ondersteunen. Dat doe ik zowel in mijn coachingsessies als in de projecten die ik begeleid op het gebied van mentale gezondheid.
Ik wil je heel graag echt leren kennen. En ik help andere graag bij het vinden van hun zuiverheid. Ik luister graag en help een ander de antwoorden in zichzelf te vinden. Door vragen te stellen die doen nadenken en terug te geven in mijn eigen woorden (als dat nodig is en gewenst).
Dat moment waarin je voelt, ‘Ja, dat is het precies’. Dat is magisch. Het geeft rust en energie tegelijk. Die zuiverheid en vinden en houden is altijd mijndrijfveer. Vermoed als vanaf dat ik heel jong was. En ik doe dat dus privé en zakelijk.
Zuiver weten is overigens een verticaal lijntje recht door het midden. Daar waar alles naadloos op elkaar valt.
.jpg)
