Coaching na kanker | Branda Faber

Je bent niet beter als de scan schoon is.

Een behandeltraject is als een project met een heel helder doel: de kanker het lijf uit krijgen. Als dat lukt gaat de vlag uit. Maar het project is nog niet klaar en dat wordt vaak vergeten. De fase van herstel en het vormen van je nieuwe leven ligt nog voor je. En dat is lang niet altijd even makkelijk.

Van overleven naar leven

Als de storm weer is gaan liggen.

Een periode van behandelingen is vaak gericht op één ding: beter worden. Pas als je klaar bent en je groen licht krijgt van de arts komt het besef, wat is me nu eigenlijk allemaal overkomen?

Met het knallen van de champagne start ook de verwerking. En daarmee komt naast de blijdschap, vaak ook verdriet, verwarring en somberte omhoog. Dat is een normaal onderdeel van het herstelproces. Alleen niet iets waar veel aandacht aan wordt besteed vanuit de zorg. En dan kan heel eenzaam voelen.

In gesprek tijdens coachingsessie na borstkanker

een blanco blad

Het vormgeven van je nieuwe leven.

Want hoe doe je dat? Je leven opnieuw vormgeven als je zo erg ziek bent geweest? Hoe ga je om met deze confrontatie met je eigen vergankelijkheid? Ga je terug naar hoe het was, of wil je het heel anders. Wat doe je met de angst die je nog voelt en de verlangens die er naast bestaan? Met de rouw, het verdriet, de vreugde. Het ongeschreven blad.

Het is veel tegelijkertijd en het is nieuw. En het voelt soms heel alleen. Ik ken dat vanuit mijn eigen ervaring en ondersteun je graag op de weg naar echt herstel.

Over Mij

Je bent niet klaar als de scan schoon is.

In 2014 had ik opeens de ziekte van Hodgkin, lymfeklierkanker. Het behandeltraject ging snel. Binnen een half jaar van diagnose naar een definitieve schone scan. Ik was opgelucht en vierde de verwachte weg omhoog. Die weg bleek alleen veel steiler en grilliger dan verwacht. Daar had niemand me op voorbereid.

Buiten de vermoeidheid, mijn verzwakte lichaam en de concentratieproblemen waren er zoveel lastige emoties. Niet blijdschap, maar eenzaamheid, verdriet, angst en machteloosheid namen hun plek op de voorgrond. Somberte ook. En schaamte.

Ik worstelde met het vormgeven van het ‘tweede deel van mijn leven. En toen ik in dat jaar ook nog scheidde, volgde een diepe inzinking. Daarbij kwamen, zoals dat vaker gaat, onverwerkte gebeurtenissen uit mijn jeugd volop omhoog.

De werkelijke weg omhoog was het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. Het duurde jaren. Maar ik kwam er wel. En toen ik eenmaal weer stond, kon ik een rijkheid ervaren die ik vooraf niet had kunnen voorzien. Ik wist beter dan voorheen wat goed voor me was, en wat ik juist niet meer wilde in mijn leven.

Inmiddels weet ik: je bent niet beter als de scan schoon is. En dat wordt in de zorg nog heel vaak onderbelicht. Die lastige emoties, de vertwijfeling, het zoeken; het hoort erbij. Ik loop graag met je mee op dit deel van jouw weg omhoog.

Lees mijn hele verhaal