Als ik door die deur ga hoor ik bij hen, de mislukten, de gebrekkigen, de zwakken waar iets mis mee is. Zij die de kunst van het leven niet kennen. De liefde niet waard.
En nu eet ik taart. En voel ik diepe dankbaarheid voor alle interessante en mooie mensen met wie ik werken mag. En voor dat stevige, veerkrachtige, koppige meisje in mij, dat zich niet nog eens ten onder liet gaan, maar zich eruit werkte.
Wandel je mee? Zondag 4 februari organiseren Trudy Satink en ik een wandeling door de Kennemerduinen voor mensen die klaar zijn met hun behandeltraject.
Mijn dochters behoren tot de generatie die de klappen straks gaat vangen. En regelmatig als ik naar ze kijk wanneer ik weer een onheilspellend bericht lees, voel ik sluimerende paniek omhoog kruipen...
Een paar weken later, anderhalf jaar na mijn kankerdiagnose, lig ik languit op de vloer. Mijn hele wezen, mijn hele lichaam doordrenkt met psychisch lijden...
Ik wil rennen. Hard en ver zoals ik in mijn dromen wel eens doe. Naar beneden, de gangen in, de deuren door, het ziekenhuis uit. Weg, weg, weg van hier...
Mijn onderbuik protesteerde direct, maar die negeerde ik vakkundig. Ik wilde mijn verhaal zo graag delen, juist aan deze doelgroep van zakenmensen en rationele denkers.
Voor mij zit de internist. Een mooie vrouw niet veel ouder dan ikzelf. Ze heeft een prachtige bos haar. En super coole laarzen, dat ook...
Epic content only
No spam nieuwsbrief.
Ik ga je dus sowieso niet spammen, want waarschijnlijk duurt het nog wel even voor ik überhaupt een mailing verstuur. Maar als je nu denkt, nou dat wil ik dan - ooit in die verre toekomst - echt niet missen, schrijf je dan vooral alvast in.
Thank you! Your submission has been received!
Oops! Something went wrong while submitting the form.
.png)
