Zaterdag was ik samen met mijn 11-jarige dochter bij de klimaatmars in Amsterdam. Je kunt praten wat je wil, het klimaat staat niet stil, schreef ze. Want een goede leus is ze van mening moet sowieso rijmen.
Mijn dochters, ik heb er nog een van 9, behoren tot de generatie die de klappen straks gaat vangen. En regelmatig als ik naar ze kijk wanneer ik weer een onheilspellend bericht lees en me echt in het onderwerp verdiep, voel ik sluimerende paniek omhoog kruipen.
Mijn kinderen hebben hier niet voor gekozen. Niet voor het leven en niet voor de wereld waarin ze geboren werden. Die keuze maakte ik en die keuzes maakten wij met zijn allen.
En dat maakt mij en ons allemaal verantwoordelijk. En geeft ons een plicht.
Ik vind oprecht dat iedereen zich de vraag moet stellen wat je straks achter wilt laten als het leven hier voor je klaar is. En hoe je bij kan dragen aan de omwenteling die onmiskenbaar nodig is om onze kinderen en alle generaties die nog komen een (goede) toekomst te geven.
Het antwoord op die vraag is voor iedereen anders. En dat is goed. Want als we al die positieve krachten en drijfveren samenvoegen kunnen we meer dan we nu denken.
Het is aan ons. En het moet nu. Laten we goede voorouders worden.